Caspar David Friedrich

Caspar David Friedrich

Caspar David Friedrich ( Ur. 05 września 1774 - Zm. 7 maja 1840 ) Był wiodącym malarzem, rozkochanym w romantycznych krajobrazach 19-sto wiecznych Niemiec. Obecnie powszechnie uważany za najważniejszego niemieckiego Artystę swojego pokolenia. Najbardziej znanym jest z przedstawiania w połowie alegorycznych krajobrazów epoki, które zazwyczaj wyposażone w sylwetki wprowadzaja widza w stan kontemplacji na tle krajobrazów nocnego nieba, porannych mgieł, drzew jałowych lub gotyckich ruin. Jego główne zainteresowanie, jako artysty to kontemplacja natury, a jego często symboliczne i anty- klasyczne dzieła mają na celu przekazać subiektywną, emocjonalną reakcję na świat przyrody. Obrazy Friedricha mają charakterystycznie ustawioną ludzką obecność w zmniejszonej perspektywie pośród rozległych krajobrazów. Zmniejszone wymiary do skali, które według historyka sztuki Krzysztofa John Murray'a, sprawiają iż "wzrok widza zmierza w kierunku ich wymiaru metafizycznego".

Caspar David Friedrich

Friedrich urodził się w nadmorskim, szwedzkim mieście Greifswald , gdzie rozpoczął studia malarskie już jako młodzieniec. Studiował w Kopenhadze aż do 1798 roku, zanim osiedlił się w Dreźnie. Zaczął malować w okresie, kiedy w całej Europie rośnie rozczarowanie materialistycznym społeczeństwem, dając początek nowej aprecjacji duchowości. Ta zmiana ideałów często wyrażana jest przez przewartościowania świata przyrody u takich artystów, jak Friedrich, JMW Turner (1775-1851) i John Constable (1776-1837) Starali się opisać naturę jako "stworzenie Boże, którego wymiar należy wystawiać na tle sztuczności ludzkiej cywilizacji ".

 Caspar David Friedrich - Trumna i Grób

Praca Friedricha przyniósła mu rozgłos na początku jego kariery i poważanie u współczesnych mu artystów, takich jak francuski rzeźbiarz David d'Angers ( 1788-1856 ) Ten mówił o nim, jako o człowieku, który odkrył "tragedię krajobrazu". Niemniej jednak jego dzieło życia miało problem z przyjęciem w późniejszych latach, a zmarł w zapomnieniu i jak to ujął w swoich słowach historyk sztuki Philip Miller: "niespełna rozumu". Ponieważ Niemcy ruszyli w kierunku modernizacji pod koniec IX wieku, nowe poczucie pilności charakteryzuje jego twórczość i wizerunki kontemplacyjne. Z bezruchu Friedricha zaczął być postrzegany jako produkt z minionej epoki. Początek XX wieku przyniósł odnowę uznania jego pracy, począwszy od 1906 wraz z wystawą trzydziestu dwóch jego obrazów i rzeźb w Berlinie. W 1920 roku jego obrazy zostały odkryte przez ekspresjonistów , a w latach 1930 i początku 1940 przez surrealistów i egzystencjalistów, którzy często czerpali pomysły z jego prac. Wzrost nazizmu na początku 1930r. ponownie zaakcentował odrodzenie popularności Friedricha, ale było to po ostrym spadku wartościowania jego obrazów. Były one przez stowarzyszenia ruchu nazistowskiego, mylnie interpretowane, jako dzieła o nacjonalistycznym aspekcie ich tworzenia. Dopiero pod koniec 1970, Friedrich odzyskał reputację Ikony niemieckiego ruchu romantycznego i malarzem o znaczeniu międzynarodowym.

Caspar David Friedrich - Wieczór nad morzem Bałtyckim

Reputacja Friedricha systematycznie spada w ciągu ostatnich piętnastu lat życia. Jak ideały wczesnego romantyzmu - wyszedł z mody, zaczął być postrzegany jako ekscentryczny i melancholijny charakter, w starciu z duchem czasu. Stopniowo rzesze jego patronów go opuściły. Od 1820r., żył jak odludek i został opisany przez przyjaciół, jako "najbardziej samotny z samotnych". Pod koniec swego życia, trwał w ubóstwie i był coraz bardziej zależny od miłości przyjaciół. Stał się odludkiem i przez długie okresy dnia i nocy szedł samotnie przez lasy i pola, często zaczynając swoje spacery przed wschodem słońca.

  W czerwcu 1835 roku Friedrich desperacko dokonał swego pierwszego skoku samobójczego, który osłabił go i napietnował niewielkim paraliżem kończyn i znacznie zmniejszył jego zdolność do malowania. W wyniku tego był niezdolny do pracy w technikach olejnych, ale nie był całkiem ograniczony, przeszedł do akwareli, sepii i poprawek starszych kompozycji. Mimo, że jego wizja była silna, że ​​stracił całą siłę w dłoniach..był w stanie 'wyprodukować' ostateczny "czarny obraz"- Wybrzeże by Moonlight (1835/36), opisaney przez Vaughan jako "najciemniejszy z wszystkich, zachwyca namalowana przez niego linia brzegowa, w którym bogactwo tonacji rekompensuje brak jego byłej finezji". Symbole śmierci pojawiły się w wielu innych z jego prac tego okresu. Wkrótce po swoim skoku, rosyjska rodzina królewska nabyła szereg jego wcześniejszych prac, a dochód pozwolił mu na podróż do Teplitz w dzisiejsze Czechy, by odzyskać zdrowie.

Caspar David Friedrich

W połowie 1830r., Friedrich rozpoczął serię portretów i wrócił do obserwowania siebie w naturze. Jako historyk sztuki William Vaughan zauważył jednak, że cyt.: " Widzę, że jako człowiek bardzo się zmienił. On już nie chodzi w pozycji pionowej, wspierając postać, która pojawiła się w obrazie Dwóch mężczyzn kontemplujacych Księżyc w 1819 roku. Fridrich jest już stary i sztywny...gdy porusza się z ganku. " On i jego rodzina żyli w ubóstwie i stawali się coraz bardziej uzależnieni od wsparcia charytatywnego przyjaciół.
 Kiedy Fryderyk zmarł w Dreźnie w maju 1840, jego śmierć była nawet trochę zauważona w społeczności artystycznej. Do tego czasu, jego reputacja i sława były niewielkie. Jego grafikę z pewnością uznano za jego życia, ale nie powszechnie. Podczas, gdy studium krajobrazu i nacisk na duchowe elementy natury były powszechne w sztuce współczesnej, jego praca była zbyt oryginalna i indywidualna, by był dobrze zrozumiany. Od 1838r., jego prace nie są już sprzedawane i nastepuje brak zainteresowania ze strony krytyków. Romantyczny ruch pozostał, gdy on odszedł, dał początek Idealizmu, który artysta pomógł stworzyć. Po jego śmierci, Carl Gustav Carus napisał serię artykułów, które przypominały o transformacji Friedricha i jego konwencji malarstwa krajobrazowego. Jednak Carus i jego teksty umieszczały Friedrich'a mocno w swoim czasie, a nie sytuowały artysty w tradycji ustawicznej. Tylko jeden z jego obrazów był reprodukowany do druku, choć został powielony w bardzo niewielu egzemplarzach.

Caspar David Friedrich - Wędrowiec nad morzem mgły



Malowanie stało się dla Friedricha drogą porozumienia z Bogiem. Przedstawiał zamglone pejzaże, puchowe kobierce śniegu, zacienione gotyckie kościoły przesycone symboliką religijną. Obraz Zima ukazuje zjawisko poprzedzające odrodzenie się natury, symbolizujące zmartwychwstanie. Artysta zamieszczał często w zimowych pejzażach ruiny i cmentarze, by symbole życia i śmierci zlały się w jeden obraz. Jego malarstwo stało się alegorią ulotności życia i cykliczności zjawisk natury, której nie poddawały się wiecznie zielone jodły. Przemijanie było przez niego postrzegane z perspektywy nadziei i wiary w ciągłość istnienia. Na jego obrazach maleńkie postacie, przebywając na łonie przyrody, odkrywają tajemnicę boskich sił. Kontakt z innymi artystami umocnił go w przekonaniu, że sztuka musi być źródłem wewnętrznej duchowości człowieka.
Postacie z obrazów mają wzrok skierowany ku nieznanemu. Symbolizują jedność, a także nieprzekraczalną przepaść między człowiekiem a naturą. Są wyrazem tragedii życia pędzonego z dala od piękna przyrody. Postać na obrazie Wędrowiec nad morzem mgły, pogrążona w rozmyślaniach nad roztaczającym się przed nią krajobrazem, jest obserwatorem sceny stworzonej przez Boga. Malarz często podkreślał małość człowieka wobec nieskończoności natury, malując postacie w pomniejszonej skali i czyniąc z nich symbole samotności i poszukiwania związku z Bogiem.
Pejzażysta malował także obłoki, które uosabiają tajemnicę, będąc głównym elementem nieznanego świata, do którego widz nie ma dostępu. Chmury rozpościerające się na niebie po burzy, drobne chmurki łagodnie poruszane wiatrem lub ciężkie chmury zwiastujące deszcz stają się symbolem nieskończoności i przemijającego czasu.
Friedrich tworzył też obrazy o symbolice związanej ze śmiercią. Francuski żołnierz z obrazu Strzelec w lesie błądzi samotnie w niemieckim lesie. Siedzący na pniu drzewa na pierwszym planie kruk zwiastuje rychłą śmierć. W dziele Grobowiec Hermanna ten sam żołnierz podchodzi do otwartej trumny niemieckiego bohatera, który w I w. odniósł zwycięstwo nad Rzymianami. Inspiracją do stworzenia tych obrazów było popularne w kręgach patriotycznych dzieło Heinricha von Kleista, Bitwa Hermanna, zagrzewające do powstania i walki z Napoleonem.
Friedrich podkreślił smutny nastrój na obrazie Drzewo kruków przez kolor nieba i dramatycznie poskręcane konary drzew. Gałęzie są suche, a las wydaje się martwy. W jego obrazach można dostrzec ślady rozważań artysty na temat jego pogrzebu. Portale zrujnowanych opactw na obrazach stały się symbolami śmierci, bramami do życia wiecznego. Uschnięte gałęzie drzew, zwiędłe liście i strome, nagie zbocza są symbolami przemijania, ale też nadziei, że śmierć to przejście z życia na ziemi do życia w niebie.

Caspar David Friedrich - Opactwo w Oakwood